Bellek İrrasyonel Bir İnsan Gibidir Şimdi

Bellek, balkonuna sıra sıra dizdiğin ve atmaya kıyamadığın bira şişeleri gibidir çocuk. Benim içinse yalnızca bir çöplük!

Parmak ucuma basarak, o şişeleri devireceğim korkusuyla yürümekten bıktım artık. Yoruluyorum çocuk, yoruluyorum. İki adım arası kaç boşluk daha var zihnimde, bilmiyorum. Gereksiz bilişlerin işlendiği koca bir depodayım sanki. O kadar hapsolmuşum ki bu köhne yere; anılarım, acılarım, umutlarım, hayal kırıklıklarım ve de pamuklara sardığım ben ile birikmiş, yığılıp dağ olmuş durumdayım. Hiçbir neden, hiçbir sonuç gözetemiyorum. Sağımda asılı kelimeler, solumda yapay öğretiler. Hepsi birden, teker teker zihnimi kirletmekteler. Bir gün, bizzat zaman tarafından tabuta konulacak olmaktan korkuyorum çocuk, çok korkuyorum. Kendi içimde kendimi özgünlüğe taşıyacak devinimi yaşamadığım sürece, zamanın ve bu köhne belleğin esiri olacağımı biliyorum. Her şeyi, herkesten çok bilmek istemiyorum. Çünkü yeterince ceset kokuyorum.

Çürümüş ceset kokuyor belleğim.

Dün akşam ne yemek yediğimi, ondan önceki gün ne yediğimi ya da lanet olası 466 E otobüsüne her sabah saat altıda binmem gerektiğini kazıyorum beynime. Sonra kan toplanıyor gözümde. Kan damlıyor her yere. Beynime kazıdığım tüm bu zırvaları, teker teker atıyorum gözümden. Hayır, atamıyorum çocuk yalan söylüyorum. Öylesine işlenmişler ki zihnime def edemiyorum onları.

Oysa unutmak isterdim dilimi, dinimi, ırkımı. Bana hatırlatmak isteyen insanlardan kaçmak isterdim. Ama olmuyor unutamıyorum; en çokta bana yapılan kötülükleri unutamıyorum çocuk. Ki ilerde intikamını alabileyim diye, daha bir sıkı ilmek atıyorum zihnime.

İyileşemiyorum, yaram kabuk bağlamıyor bir türlü. Çok fazla şey var; baktığım, bakamadığım, bakmaya çalıştığım her yerde, çok fazla şey! Ve bu kelimelerle anlatamadığım “şeyler”, ömrümü tüketiyor, tükeniyorum çocuk. Her gün, her saat. Bu yazıyı yazarken bile belleğime dokunuyorum hâlâ. Ve zaman avuçluyor düşüncelerimi. Mutlak olan ne varsa esiri olmaya devam ediyorum. Hepsi teker teker çoğalıyor. Çoğunluğun bana dayattığı toplumsal ahlak anlayışını, dini ritüelleri, erdemleri, dogmaları, safsataları ve daha nice oportünist yaklaşımları, boğazıma yapışan tükürükle birlikte atmak istiyorum. İçine dahil olmak zorunda olduğum sistemin yüzüne yüzüne, bir kere de. Ama olmuyor. Dün akşam ne yediğini unutanlarca unutuluyorum bir çırpıda. Ne bir direniş kalıyor geride, ne de bir ağaç! Herkes sadece akşam sekizde başlayan dizilerini unutmuyorlar yalnızca. Ve ben böylesi duyarsız insanlarla yaşamak zorunda bırakılıyorumdur hâlâ…

İçsel süre, belleğin geçmişi şimdide taşıyıp devam eden yaşamı; ya içinde geçmişin durmadan büyüyen imgesinin ayrık bir biçimini taşıyan, ya da daha büyük olasılıkla, geçmişin niteliğinin sürekli değişimiyle arkamızdan sürüklediğimiz, yaşlandıkça daha da ağırlaşan bir yük olduğunu gösteren şimdidir.

Henri Bergson

Zaman hep şimdinin gerisinde çocuk. Bu anı yaşamama sebebiyet veren her şey, geçmişte saklı sanki. Ve zaman bu belleğin yaratımına ve sürdürülebilirliğine yardımcı oluyor bir çırpıda. Ve parçalara bölüyor. Ayrılıyorum hayatın yadsınası gerçeğinden. Ki bir gerçek var mı onu da bilmiyorum. Acılarıma yalnızca bu köhne bellekle dönebiliyorum. Oysa ne çok isterdim acının zerk edildiği an’a dönebilmeyi. Elinde hüzünlü bir fırça, belleğin azmini çiziyor Salvador Dali. Saatler eriyor bir deniz kıyısında. Ve ruhum, zamanın fahişesidir şimdi. Engel olamadığım ne kadar doğru varsa, içine dahil olduğum bir yanlışın içinde çürüyor sanki.

Ve ben hâlâ uyuyor gibiyimdir, zamanın kucağında. Ki uyumak unutmak değildir asla! Bu akış, bu devinim, durağan varlığımı anlamlandırmaya yetmiyor. Bocalıyorum, vahşileşiyorum acımasız insanların karşısında. Zaman yarınlarıma taşıyor belleğimi. Ve bir an için bile olsa durmak istiyorum, yalnızca bir an. Adına toplumsal bellek denen hafıza boşluğuna atmak istiyorum o insanları. Ki o insanlar ancak kendi çocukları ölünce hatırlayacaktır; unutmaması gerekenleri. Ki korkacağımdır “ben”, senleşecek diye. Peki, yeni bir ben yaratmak mümkün olacak mıdır çocuk? Bundan otuz üç sene evvel olmayan varlığım, bir sonraki otuz üç sene de var olacak mıdır mesela? Zaman hükmedecek bana, sana, tüm tekil şahıslara. Ve ben unutulacağım bundan yüzyıl sonra. Belleklerde bir nokta olacağım. Ki evrende yer kapladığım kadarıyla.

İşte böyle çocuk, bellek dediğin şey; irrasyonel bir insan gibidir şimdi; vahşi ve kabaca…

İsmail Topçu