Yaranı hissetmek istersin, sarılmaktır oysaki bu.
Yanağını öpmek istersin, aşktır oysaki bu.
Yananı görmek istersin, şiirdir oysaki bu.
Oysa sana gelemeyen herşeyi şiir sanar bu şair.
Gün geçtikçe ağırlaşan yüreğinin harbisi; seni özlemekten başka bir türlü beslenmez..
Sana yazdığı, sana ithaf ettiği herşeyi görmezden gelemezsin.
Sana sustuğu, sana sen ettiği her şeyi görmelisin.
Şairde ki seni özleyen şiirlere şahit oluşum, boynunun bükülmüş vaziyetidir.
Çünkü şair aşka boyun eğer, zulme değil…
Özlemle kalmak zulmü yaşatır mı sence?
Ağaçtan düşen yaprak mıdır sende ki bu güçlü kuvvet?
Yoksa yapraktan düşen ağaç mıdır şairde ki bu güçlü servet?
Oysa boğulur şair;
Ciğerlerini çürüten bir şey var.
Oysa ölür şair;
Kemiklerini sızlatan bir şey var.
Ama bilemez,
Bıçak yarası mıdır bu?
Bilmez.
Mısralara sorar şair,
Satır başını aralayan olmaz,
Mısralara boğar şair,
Sigarasını yakan olmaz,
Mısralarla boyar şair,
Yarasını deşen olmaz.
Üzülür bizim şair,
Üzülür.
Seninle olan vakitlerde yanında olamayışına,
Seninle otururken sohbet edemeyişine,
Çay içerken sigara yakamayışına üzülür,
En çokta sana yakılan sigaralara üzülür.
Gömülmeyi bekler,
Gülümsemeni sever,
Seni özler…
Süreyya’nındır onun kavgası,
“Şurama batan…” diyor şair şurama batana özlem demeselerdi;
Bıçak derdim…
Talha Karaca
