Dikişleri Sökülmüş Bir Akşamüstü

İnsanlar eskirken sokak köşelerinde
Çimler yeşeriyordu kaldırım taşları arasından
Kendine hakim olamayan yalnızlıklar çökerken zihinlere
Kuyulardan çekilen geceler yakıyordu kibrit çöplerini

Bir ampulün cızırtısı yankılanırken bir bodrum katında
Şehrin en huzurlu fahişesi naralar bırakıyordu sokaklara
Uyumayan bilinçaltı küfürler ederken zincirlerine
Bir çingene gelip sigarasını söndürüyordu sabahın keşmekeşine

Dikişleri sökülmüş bir akşamüstünde
Ölüme kuruluyordu çalar saatler.
Buz kesilirken ruhlar bir yangın yerinde
Ölüler ağlıyordu yeryüzüne

Gecekonduların akan damlarında
kefenlere sarılıyordu sigaralar
Boşluklar yutarken sokak lambalarını
Yaşlı ölüler fısıldıyordu limanlara.

Ferid Taş