kendimi bir kere daha bırakıyorum gerçeğin koynuna.
bu kez gerçek bir kabulleniş olacak
insanların hiçbir şekilde kabullenemeyeceği bir gerçeğin içindeyim
doğduğumdan beri
insanların beni görmelerinden korkuyorum.
kendimi görmekten korkuyorum biraz da
kendim gibi yaşamaktan
sürekli karanlığın içindeyim
sürekli bana gülümseyen sinir bozucu aydınlıkla karşı karşıya kalıyorum
yaklaşıyorum uzaklaşıyor, uzaklaşıyorum bana doğru koşuyor.
kendini kabul etmeyen bir gerçekliğin içindeyim,
gerçekliğim kendi içinde çelişiyor.
gece ile gündüz gibi..
bazen arada…
bazen gecenin en derininde…
bazense aydınlığın kalbinde…
bazen hiçbirine bakmak istemiyorum
acı doluyor ruhum çünkü
kendi kendime bu hayat benim değil diyorum
ya da benimdi belki de..
Ferid Taş
