İçimden can alınır mıydı, ruh çekilir miydi? Yaşarken bilinmez…
Onun gitmesiyle benim ruhum çekilmişti ve hala dolanıp duruyordu, bedenime girmeksizin ve başka bedenleri istemeden sadece onu arıyordu.
Gittiğinden beri camlardaydım. Sanki gelecek buradan geçecek, bir el sallayacak, elleri ceplerinde o masum gülümsemesiyle bana bakacak ve yüzündeki o gizemle beni ne kadar özlediğini haykıracaktı… Bunların olmayacağını bile bile her gün onu bekledim. Cam benim geçmişimin aynasıydı ve geçmişimi bir tek oradan seyredebiliyordum. Onun bahçesinin önünden geçtiğim günü hatırlıyorum. “Kolay gelsin” dedikten sonra hızlıca geçmek istemiştim. Biliyordum ki yine uzunca bir konuşma yapacak ve kaçamayacaktım. Bu kez öyle olmamıştı, sağol bile demeden kafasını salladı, hepsi o kadardı. Şaşırmıştım ve yanına yaklaşıp bir sorun olup olmadığını sormuştum? Gözlerinin içi alev gibiydi ve diktiği küçük fidanın belinin nasıl kırıldığını anlatmaya başladı. Onu ve hayata olan saygısını bu sayede fark etmiştim. Büyük şehirlerde, böyle adamlar kalmış mıydı? Tohum diyen, fidanının acısını düşünen… Elinde tuttuğu küçük fidanın belini bezle sarmıştı ve “seni kıranlara inat yaşatacağım” deyip, küçük küçük kabuğunu okşamıştı. Küçük yeşil tomurcuklarını gözden geçirip, aynı itimatla nasıl da toprağa koymuştu o küçücük hayatı. Ne garipti. Onun yanından ayrıldıktan sonra, sadece bir anda kapılmıştım ona ve ertesi gün karşısına çıkıp eline alelacele çokta utangaç bir şekilde şiirimi tutuşturmuştum ve” oku lütfen” demiştim;
Okyanuslarda kayboldum ben
Sen bilmezsin kaybolmayı hiç
Yığınlar ve bedenlerde çekilen acıyı.
Yüreğinin dağ çiçeklerine kat beni,
Orda olsam da yeter, yeter ki kat bir yerlere,
Gözlerinle sev beni, sevmenin şarkılarını fısılda
Kaybolmamayı öğret insan yüzlerinde,
Ve öğret sana dair ne varsa…
O öğretti her şeyi bana, kendisinde var olan güzellikleri, her şeyi öğretip gitti.
Cama yansıyan bana baktım. Kim bu dedim? Elinde sigarasıyla, tanıyor muyum ben bu kadını? Ne kadar da yaşlı ve yorgun… O anda acıdım bu yaşamı teğet geçmiş kadına. Aşkın diriltip can kattığı, gözümün ve gönlümün çiçek çiçek olduğu, havanın mimoza koktuğu ve mevsimin hep bahar olduğu o günlerden bu günlere gelen bu kadına tekrar baktım. Her bir duman bu kadından kopan bir parçayla ufalanıp kayboluyordu.
Aşkın acıya dönüşümünden sonra, gözlerimdeki bulutları ve kalbimdeki karanlık ormanları bırakmak istemediğimi gördüm. Acım senden bir parçaydı ve ne yazık ki bırakmak sana ihanet olacaktı. Ben sana mutlu olarak mı ihanet edecektim? Mutlu olmayı neden istemiyordum? Beynimin içinde salınan acı melodiler bitince sıradan birine dönüşecektim biliyorum, öyle sıradan ki sevmemiş , sevilmemiş biten hayatlar gibi olacaktım.
Aşkım, benim ulaşılmaz kıyılarımdı ama artık yorulmuştum. Zamanı geldiğinde ya bırakacaktım kendimi sonsuzluğa ya da artık göremeyecektim oraları.
Nefes almak için camı açtım. Güzel bir meltem beni sarmaladı. Çok yorgundum. Yeni duygular ve uyanışlar için, ama bu arada içimde ki bir şeylerin derinden gelen kıpırtılarını hissediyordum. Bu kıpırtılar ya teslimiyetin yakınlığıydı ya da senin varlık ötesi yanımda olmandı, bilemiyorum.
Gereksizlik… İşte aradığım buydu. Ve buzlu camın ardından izlenen bir hayatın devamının çok da gerekli olmadığına karar verdim. Pencereme ve odama baktım acının kokusu hala keskindi. Ne garip değil mi? Mutlu ortamlara girdiğinizde mutluluğun kokusu hemencecik farkedilirdi. Burası ise ağır bir acı kokuyordu.
Büyümek için yaşlı ruhumu eğitemezdim çocuk ruhumla ve ondan gelenlerle ona gitme düşüncesi beni en sevdiğimiz yere getirdi. Küçük eğri büğrü bir balıkçı barınağı, ama anılarla sana gelmek için sanırım en doğru yer burasıydı. Yaptığım kâğıt gemime sana yazdığım mektubu koydum ve ayakkabılarımı çıkardım. Denizin içine yavaş yavaş girdim, küçük gemimi itinayla yüzdürdüm ve sana gelmenin ne kadar güzel olduğunu hissettim ve kendimi özgürleştirdiğimin farkına vardım. Dalgaların karanlığına karıştığımda seni gördüm , elini uzatıyordun… “Az kaldı” dedim “az kaldı bekle”.
Bilge Çakır
