Ruhsuzlar Ordusu

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor… İçlerinde hafif ölüm korkusu ve fazlaca boşvermişlik… Etraflarını saran sahte aydınlığa rağmen yürüyorlar yokluğun uzandığı ormanlara. Onlar ki bu dünyanın vazgeçtiği tek ordudur, onlar ki bu hayatın reddettiği tek güruhtur.

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor… Duasız, hayalsiz bir gökyüzünün esaretinde umarsız tanrının şahitliğinde kaosa koşuyorlar. Savaşın ve onurun kanla suladığı kızıl topraklara gömülmeyi bekliyorlar. Onlar ki hiç yaşamadılar, onlar ki görünen dünyayı gerçek sandılar.

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor… Yanlarında sadece iki şey var: Utanç ve Sahtelik. Taparcasına ve uğruna ölürcesine sevdikleri bedenleriyle bütün iyiliği bu lanetli topraklarda arıyorlar. Arada kalanların eksiksiz yakarışlarıyla mabetlere koşuyorlar. Onlar ki unutuldular, onlar ki sadece kibirliydiler.

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor… Bu dünyadan bir diğer aleme uçarcasına kanatlanarak rüyaların yapıldığı maddeden medet umuyorlar. Küskünler ve sarhoşlar, her zafer nidasında sadece yaşamı dileniyorlar. Her nefeslerinde başka bir kin ve düşmanlık müjdeliyorlar. Onlar ki hayatın rakibi, onlar ki hiç var olmadılar!

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor… Gölgesiz diyarlarda, kül rengi ormanlarda kayboluşun müziğini mırıldanıyorlar. Her melodinin altında karanlık bir varlığın uğultusu uyanıyor. Dillenen orman konuşurken onlar sadece geleceği düşünür. Gri ve unutulan geleceği… Onlar ki zehirli bir sarmaşık gibi hapseder zamanı, onlar ki bilinmeyene gebedir.

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor… Kara kapılardan yükselen şiirler eşliğinde… Irmaklar boyunca koşuşturan perilerin güzelliğinde… Acı nedir bilmezler, karanlığın emrettiği köleliliği tanımazlar. Topraksız ve bayraksız yaşarlar. Kötülüğün tohumları ekildiğinde ilk kaçacak olanlar onlardır.

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor…

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor…

Kaygısız ve uzak bir ölümün ışıltılı mevsimlerinde…

Can Murat Demir