soğuk havayı içime çekiyorum gri bulutların nemli yoldaşlığında
adımı unutuyorum
soğumaya yüz tutmuş mezartaşlarında
seni arıyorum
her defasında akıllanmayarak sayıklayarak
yine aklıma geliyorsun aşkın bitmeyen kızıllığında
küllerimi savurma hemen ne olur
sana tapan erkeğinin paslanmış okyanusuna
çıldıracak gibi oluyorum bazen her rüzgar bana doğru kükrüyor sanki
ve her mevsim biliyor senden kopamadığımı
bu çok mu kötü yoksa aşkın bir nimeti mi bilmiyorum
seni sevmeye devam ediyorum saçmalamadan ve cümle kurmadan
soğuk havayı içime çekiyorum mavinin siyaha aktığı gecelerde
deniz fenerinin kaçak aydınlığında silüetini siliyor sinsi şeytanlar
görüyorum
ama korkmuyorum bu kez
çünkü ben bir tanrıçayı seviyorum
Can Murat Demir
Bu şiiri yazdığım günü ve beni ziyarete geldiğin gün çektiğim resmi unutamam. Hepsi ayrı ayrı hatırımda.
Ne diyeyim ki iyi ki benimsin, varlığın varlığımın gerekçesi oldu bile.
Şu an hala 14 Şubat sevgililer gününde bir varlığın, bir kadının adını kutsal saymanın gururunu taşıyorum.
İyi ki varsın sevgilim.
sanmam daha 🙂
resmi begendim sadece o kadar 🙂
hımm… ben o zaman yarı tanrı mı oluyorum?
senin olan tanrıçanı…