…
Kesin bir şey vardı. O da, benim yaşamak için her nefes alışımda onu ölüme geri veriyor olmamdı…
Zamanın tümdengelimsel bütünlüğünü görmekten gelen şuuru kayıp zihniyetlerin yalanları vardı şimdilerde. Zaat-ı muhterem bir fasıl ortamı oluşmasaydı kimilerinin kimi şeyleri ortalık müessesesine düşüvermezdi. Bu bağlamdan bakarsak insan, varoluşun yok oluşa doğru zorunlu göçünden ibaretti. Bulanık dertlerimizin, sığ ve pak sulardaymış gibi zannedip çevremizdeki insanlara kızma ehliyeti nereden gelmekteydi. Bir ruh bilinci kendi kendine melankolik katedral hormonlarını başkasına nasıl salgılayabilirdi. İşte tam bu söylemlerin hiyerarşisinde çürümek en verimli eylemdi.
Bir türlü gelmedi o bildik varsayımsal kıyametler. Şeytanın kendi çıkarlarını en çok gerçekleştirdiği andı belki de bu zaman ya da şeytan yoktu. Zihin dışında olmayan zihinsel süreçler insanın doğruyu görmesini engeller. Fakat hayatın bezginliğini üzerimizden atma özelliğimizdi zihinsel gerçeklerimizi doğru bir takım gerçekliklere benzetmemiz. İnsan yaşamak istediklerini hayal eder. İzlediğimiz en güzel filmdir hayaller. Sonu nasıl biterse bitsin hep biz belirleriz. İnsan bu yüzden hayal kurmayı sever. Daha kendi içinde doğru düzgün bir insanlığı kurmadan hayaller kurmaya başlar. Yaşanmayan bir faaliyetin fiiliyata dönüşmesidir hepsi. Bir anlık gerçeküstü yokluklar varlık kalıbına girer. Her ne kadar hayal etsek de gerçek gerçektir. Değişmeyen tek şeydi sen dışı yaşanılan bir öfkenin sonuç tohumlarını büyütme işlevimiz. Belki bundandır hayal etmeyişim. Yaşamıma kattığım zayiatlarımın ödeme günü gelmeliydi artık. İşte bundandır yenilmişliğimi, tarih kokan anısal serzenişlerime emanet edemeyişim.
Farklı bir zamanda farklı bir yerde yine ben aynıydım. Artık sadece derinlerime gömülenlerin kendimin yardım ve yataklığıyla başlayan isyanını bastırmalıydım. Ve sanırım anladım. Zaman geçerken zamanın önüne atlayıp son bulmalıydım.
…
Serkan Aydemir
