Peki sana seslenen kim?
Bu bir “yazar”, bir “anlatıcı” ya da bir “deus ex machina” olmadığına göre, hem gösterinin hem de izleyicinin bir parçası olan bir “ben”dir; biraz da “sen” gibi olan bu “ben”, kendi durmaksızın süren ve şiddetli yeniden yazılışına aritmetik bir makine içinde tanıklık eden (veya buna maruz kalan) bir “ben”dir. Yerine geçme (ikame) işlemlerinin saf geçidi olarak işlev gören bu “ben”, tekil ve yeri doldurulamaz bir varoluş, bir özne ya da bir “hayat” değildir; aksine, yaşam ile ölüm, gerçek ile kurgu arasında gidip gelen yalnızca bir işleve ya da bir hayalete indirgenmiş bir “ben”dir. Bir terim ve bir tohumdur bu: kendini yayan bir terim, kendi sınırını (sonunu) içinde taşıyan bir tohum. Soluk almasını ölümüyle pekiştirendir. Tohum mühürlüdür; sperm sağlamdır.
Derrida, J. (1972). Dissemination. Barbara Johnson (trans), London: The Athlone Press.
Edit: Can Murat Demir