her gecikmiş intihar bitmemiş bir sanat eseridir
ölümse aralıksız bir mecburiyettir
kederle izliyorum yoluma çıkan ruhları
her biri yalvarıyor sefilce
uçuşuyor kimsesiz hayaletler
bir...
her zaman yağmur yağmaz
sözcükler ıslanmadıkça
güneş kendiliğinden doğmaz
her zaman yağmur yağmaz
ruhunun konçertosu yükselirken
mevsimler içine sığmaz
her zaman yağmur yağmaz
ateşin yakarken gökyüzünü
tanrının...
orospuların vicdanından kopardığım kırıntılarla besledim aç köpeklerimi
sadakatin masalında hep kaybederek boşalttım ruhumun zehrini
evet ben kaybedenim
suçsuzluğun azabında kavrulan küçük çocuk
annesinden...
isa kimsesiz bir çocuktu
yusuf marangozun meryeminden doğma
önceden müjdelendi doğumu
kızıl venüsün şefkatli kucağında
isa hayaller gören bir çocuktu
beşiğinde konuşan tanrı
çoban değil...
bedenine sahip çık
o ruhunun diğer sahibi
her kapı kapansa da
onun zihni hep açık
elletme hiçbir yerini
bırak tek başına solsun tenin
kendiliğinden toprağa...
