Yokluk... Eksiksiz bir konfor. Çok iyi.
-Hayır değil. Olmayanı sevmemeli, özenmemeliyiz. Cümlelerin zehir gibi.
O halde insan iyidir.
-O da hiç olmadı ki. Henüz olmamışları özleyemeyiz.
Bilmem… Kim...
Düşünüyordum da...
Aslında hala düşünüyorum...
Nereden başlasam...
Başlangıçların sancısından nefret ediyorum! Ucuna kadar gelmiş ama işeyemiyormuşsun gibi, bir başlasan arkası gürül gürül gelecek...
Nasıl başlarsan başla, konu dönüp...
Kalabalığın içinde kırbaçlı yalnızım bugün.
Bir palyaço kadar kısık sesli,
Aciz cübbenin altında seyreyliyorum alemi.
Yavaşça kırılıyor tüm renkleri yalnızlığımın.
Her ne kadar dar olursan ol bebeğim, bu...
Binlerce yıl önce insanlığın kendi varlığı ile tanıştığı ilk günlerdi, karanlığın kol gezdiği dünyamda canlılık belirtisi yoktu, geceler koyu siyah ve gündüzler koyu beyazdı....
Bütünlük içinde her ‘şey’ in kendisinin akışını seyrederken, olmak için geçen ‘zamanı’ an ve an anlama gayretine verdiğimiz çaba ve gayret hiç boşa gitmiyor....
