Yıkık dökük bir binanın en üst katında birbirine dokunan iki ruh gördüm; elbiseleri yeniydi, nefesleri hâlâ sıcaktı. Tenleri ay ışığında parlayan bu varlıklar, sıradan âşıklar değil, varoluşun metafizik yankıları gibiydiler. Ne tamamen kimsesizdiler ne de bütünüyle birbirine düşman; daha çok, fantastik bir aşkın son yolcuları, yani insanlığın arzu ve anlam arayışını temsil eden ruhsal figürlerdi.
Onlar, hayatın arzu kanatlı ruhlarıydı; hem aşkın kurtarıcı ışığına, hem de varoluşun trajik karanlığına aitti bu iki beden. Sanki insanlığın sonsuz arayışına ayna tutuyor, aşkın ve ruhun birleştiği sınır çizgisinde bir kehanet gibi var oluyorlardı.
Bu sahne, yalnızca bir karşılaşma değil, varoluşun kendini yeniden üretme biçimi, insanın kendini anlamlandırma çabasıydı. Ve o an, aşkın ontolojisi, ruhun arayışı ile kesişmekteydi.
Arayışın Ontolojisi: Anlaşılmak ve Düşünülmek Arasında
Bazen seni anlayan birini bulursun, bazen de senin gibi düşünen birini…
Hayat böyle işlemektedir. Arayış hiçbir zaman bitmemektedir.
Bu, yalnızca duygusal bir eksiklik değil, insanın varoluşsal açlığıdır.
Başka ruhlarla kurulan bu ince bağ, çoğu kez sancılı bir süreçtir.
Cinsiyet bu süreçte bir anlam taşımamaktadır; çünkü arayışın özü cinsiyetsizdir.
Her ruh, kendi iç karanlığını aşmak için farklı bir yol, farklı bir ritüel seçmektedir.
Ve o ritüel, ruhun derinliği kadar benzersiz olmaktadır.
Aşk mı, Rehabilitasyon mu?
Arayış, kimi zaman bir aşkla, kimi zaman ise ruhun kendini iyileştirme çabasıyla sonlanmaktadır. İlkinde bir ötekinin sıcaklığına, ikincisinde ise kendine dönüşün sessizliğine sığınılmaktadır. Fakat bu iki yol da aynı kaynaktan, yani sancının içinden doğmaktadır.
Özünde her arayış, bir tür iyileşme denemesidir. Bir başka ruhta kendini bulma, bir başka kalpte yarasını dindirme arzusudur. Çünkü insan, acısını paylaşmadıkça büyümekte, yalnızlığını dillendirmedikçe eksilmektedir.
Varoluşun Döngüsü ve Yüksek Ruhların Kaderi
Bu arayış, hayatı anlamlandırmanın ve sürdürmenin en derin biçimlerinden biridir. Özellikle “yüksek ruhlar” için bu hal, sadece bir deneyim değil, varoluşun ta kendisidir. Çünkü onlar için yaşamak, arayışta kalmak demektir.
Arayış, tıpkı bir yuvarlanan taş gibidir:
Ne bir köşesi vardır ne de bir durağı.
Hem acı verir hem de yaşamı diri tutar.
Ve bir gün, artık hiçbir şeyi aramaz hale geldiğinde, işte o zaman,
-Ölmüşsündür.
Sonuç: Arayışın Estetiği ve Ruhun Sonsuz Döngüsü
İnsan ruhu, arayışın sancısıyla yoğrulmaktadır.
Aşk, yalnızlık, tutku ya da bilgelik… Hepsi aynı hakikatin farklı yüzleridir.
Arayış, bizi var kılan, insana insan olduğunu hatırlatan kutsal bir eksikliktir.
Yıkık binalarda, gece yarılarında, kalbimizin en kuytu köşelerinde hep aynı fısıltı duyulmaktadır:
“Arayış bitmez. Çünkü arayış, yaşamın ta kendisidir.”
Can Murat Demir