Ruhsuzlar Ordusu: Varoluşun Kayıp İzleri Üzerine

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor. İçlerinde hafif bir ölüm korkusu ve yoğun bir boşvermişlik barındırıyorlar. Etraflarını saran sahte aydınlığa rağmen, yokluğun uzandığı ormanlara doğru ilerliyorlar. Onlar, bu dünyanın vazgeçtiği tek ordudur; bu hayatın reddettiği tek güruhtur.

Duasız, hayalsiz bir gökyüzünün esaretinde, umarsız bir tanrının şahitliğinde kaosa koşuyorlar. Savaşın ve onurun kanla suladığı kızıl topraklara gömülmeyi bekliyorlar. Onlar, yaşamı hiç tatmamış, görünen dünyayı gerçek sandıkları için varoluşun öteki yüzüne teslim olmuşlardır.

Yanlarında sadece iki şey var: utanç ve sahtelik. Taparcasına ve uğruna ölürcesine sevdikleri bedenleriyle bütün iyiliği bu lanetli topraklarda arıyorlar. Arada kalanların eksiksiz yakarışlarıyla mabetlere koşuyorlar. Onlar unutulmuş, sadece kibirli bir mirasın taşıyıcılarıdır.

Ruhsuzlar Ordusu, bu dünyadan bir diğer aleme uçarcasına kanatlanarak Shakespeare’in deyişiyle “rüyaların yapıldığı maddeden” medet umuyor. Küskünler ve sarhoşlar, her zafer nidasında sadece yaşamı dileniyorlar. Her nefesleri başka bir kin ve düşmanlık müjdeliyor; onlar, hayatın rakibi, hiç var olmamış ruhlardır.

Gölgesiz diyarlarda, kül rengi ormanlarda kayboluşun müziğini mırıldanıyorlar. Her melodinin altında karanlık bir varlığın uğultusu uyanıyor. Dillenen orman konuşurken onlar sadece geleceği düşünüyor: gri ve unutulan bir gelecek. Zehirli bir sarmaşık gibi zamanı hapseden, bilinmeyene gebe olan bir ordu.

Kara kapılardan yükselen şiirler eşliğinde, ırmaklar boyunca koşuşturan perilerin güzelliğinde ilerliyorlar. Acıyı bilmezler, karanlığın emrettiği köleliliği tanımazlar. Topraksız ve bayraksız yaşarlar; kötülüğün tohumları ekildiğinde kaçacak olan ilk onlar olur.

Ruhsuzlar Ordusu yürüyor… kaygısız ve uzak bir ölümün ışıltılı mevsimlerinde.

Can Murat Demir

Tırnak içindeki alıntı, (rüyaların yapıldığı maddeden yapılmayız biz ve uykuyla çevrilidir küçücük hayatımız) William Shakespeare’in “Fırtına” adlı oyunundan.