kimliksiz gecelerden geçiyorduk.
çoğu zaman anlamsız, durağan
ve koşar adım heyecanlı kimi zaman.
nice bedenlerin uykuya dönük yüzlerinde
yalnız kelimeleri ve seslerinde,
ayna da kaçtıkları göz bebeklerinde…
nice bedenlerinse
henüz kuramadıkları...
gözler çaresiz açıldı, kimisine aydınlık kimisine karanlık.
yine de adı yüzyıllardır uyanıştı…
söz söylemek içindi tutulan nefesler, haykırışlara yetmedi!
gün aydınlığında da, karanlığında da bir garip buğu...
Karanlığa aldanan bir şey barındırıyordu iradesinde. Belki de sürekli korkuyla dolaşan, asla mutluluğu tatmamış biriydi. Karamsarlığını çok iyi saklamış olan bu adam, orman yalnızlığına...
