akşamdı, soğuk pencerelerde.
yorulmayan yollardan izler taşırken
varamadığımız o tek yerdi,
varlığımız…
akşamdı,
koca şehir kucaklaşmış buğularda
karanlığın üzerimize sinen kokularıyla…
bazen ulaştık seslerimize
bazen iz bıraktık sessizce.
varsın dediler inandık,
varolmakla yoğruldu savaşımız.
akşamdı,
anlamak için erken anlarda
söylemek için geç kaldık.
oysa ne güzel severdik yaşayabilseydik.
oysa sen,
oysa ben,
bizsiz düşlere inandık…
yaşamak kadar eski bir türküydü yalnızlık.
ezbere bilirken,
ilk kezin heyecanıyla kalakaldık…
akşamdı,
inandıklarında yaşadıklarına
yaşamak çaresiz bir karmaşa…
Serdar Bayraktar
