Adamlar, leş gibi pis yatakların içine girmiş uyuyorlardı. Ağır yorganları kafalarına kadar çekmiş, horuldayarak. Yatakları çamurdan, yorganları kandan tanınmaz hale gelmişti. Uzun zamandan beri uyuyorlardı. Üst üste, biri sağa kıvrılmış diğeri sola, kimi baş aşağı, kimi yanlamasına, horultuları birbirine karışaraktan…
Hepsi de aynı rüyayı görüyordu, ama değişik renklerde. Biri rüyasında diğerinin kafasına basarken, başkası gelip ensesine bir tokat patlatıyordu. Kafasına basılan da yanındakini boğazladığını görüyordu rüyasında. Boğazı sıkılan ise tokat atanın gözünü oymaya çalışıyordu. Birbirlerini sıkılmış dişleri arasından çıkan hırıltılarla sindirmeye çalışanların rüyaları hep aynıydı.
Uyandırmak için gelenler, önce yavaştan sonra avaz avaza bağırmaya başladılar. Kimse duymadı, rüyalarında çığlıklardan kulakları tıkanmıştı adamların. Horultular arttı sadece. Gelenler, uyuyanları dürtmeye başladılar. Rüyasında yanındakinin ağzından lokmasını kapmaya çalışan, homurdanıp öbür tarafına döndü. Bu defa, öbür tarafa geçip dürtmeye başladılar yeniden. Adam dönecek yer bulamayınca kaçmaya başladı rüyasında, yatağın içinde tepinerek. Uyandırmaya çalışanlar yatağın başında durmuş, ona kaçacağı yeri gösteriyorlardı. Gözlerini açmayan adam, inatla kafasını yastığın altına soktu, yorganı iyice tepesine çekti.
Uyandırmaya çalışanlar çaresiz kalınca arkadakilere sordular; şimdi ne yapalım, diye. Arkadan birisi : “Üstünden yorganı çekin, başında davul çalın, şimdilik bu kadar”, diye seslendi. Adamların üzerindeki yorganı aldılar ve davul çalmaya başladılar. Önceleri yavaştan, sonra gümbürdeterek. Uyuklayan adam nefretinden titremeye başladı. Rüyasında, yanındakine dönüp onu evinden dışarı attı, içine girdi oturdu. Bu sefer de evin damı çökünce duvarlar yıkıldı ve altında kalıp bağırmaya başladı. Rüyasında gördüğü güneş batıyor, dünyası kararıyordu. Yıkıntının ortasında oturup, güneşin yerini tutacak bir ateş yaktı. Sonunda alevler büyüdü ve adamları yakmaya başladı.
Uyandırmak isteyenler arkadakilere sordular; niçin bu adama ateş verdin, diye. Arkadan bir ses: “Ateşi görüp uyanması gerektiğinin farkına varması için”, dedi. Alevlerin içinde terleyen adamı kâbus bastı. Alevler yaklaştıkça adamlar çırpınıyorlardı. Sonunda bir kısmı uyandıklarını gördü rüyasında. Diğerlerini de uyandırmak için faaliyete geçtiler. Alevlerin içinde, uyuyanlarla uyandıklarını görenler bağrışıp duruyorlardı kâbusa dönüşen rüyada: “Biz uyandık işte bakın, siz de uyanmalısınız” diye haykıranlarla homurdanıp yataklarında büsbütün kıvrılanlar aynı kâbusu paylaşıyorlardı aslında. Uyandırmak isteyenler de bunların başında durmuş habire davul çalıyorlardı, dürtükleyerek.
Bütün bu hengamenin içinde, adamlardan biri uyukladığı yatağın içinden esneyerek yavaşça doğruldu tek başına. Davul çalıp dürtükleyenlere gözü ilişti. Çevresine bakıp rüyasında gördüklerini anlamaya çalıştı. Davul çalanlar ona nasıl ayağa kalkacağını anlattılar. Ayağa kalkınca da uyuyanların nasıl dürtükleneceğini söylediler. Uyanan adamı birkaç adam daha takip etti. Davul sesini dikkatle dinlediklerinde, aslında ahenk içinde bir müziğin sesini duyduklarını fark ettiler. Ortalıkta ne bir ateşin alevleri ne de kâbus çığlıkları vardı. Ama, ötede duran yataklar yine pislik içinde ve ortasında uyuklayanlar da yine homurtulu bir kâbus bunaltısında kıvranıyorlardı.
M. Halûk AKÇAM
Ruh ve Madde dergisi, sayı 232 – 1979 Mayıs
Ruhsal Evrim dergisi, sayı 13 – 1986 Kasım/Aralık
