Hakikat Arayışı Üzerine

Farkında olalım ya da olmayalım insanoğlu bir “amaç veya “amaçlar” uğruna yaşar ve ölür. Yaşam süresince edinilen amaçlar öyle bir etrafımızı sarmıştır ki, “kariyerimde en üst noktaya gelmeliyim” klişesini solar sisteminde güneş olarak düşünürsek biz de -bayatlamış ve içi boşaltılmış- bu amacın etrafında dönen meczup gezegenler misali olmuşuzdur. Kısaca “amaç” telkin eden cümleler sadece insanın kendisini oyalama şeklinin kalıba girmiş halleridir.

Kendi farkındalıklarını kazanmış ve bir şeylerin ters gittiğini idrak etmiş bir kesim de hayat amaçlarını sorgularlarken yeni bir soruyla çıkagelmişlerdir.  Hakikat nedir ve neden tektir? Hakikat birden çok şey olabilir mi? Herkes için ortak bir hakikat anlayışı mümkün müdür? Ortak bir amaca koşup duran kalıplaşmış insanların arasından yükselen sorular geçici oyalanmalara başkaldırı niteliğindedir.

Hakikat sanılanın aksine tek bir şey değildir, insanın yaşam sebepleri toplamıdır, kişiseldir ve bu sebeple, hakikati bulma adına çıkılan yol sanıldığından da uzun ve acı vericidir. En nihayetinde hakikati aramak, yaslanmayı bırakmaktır bir nevi, asimile edilen konforun dışına çıkmak da bir hayli rahatsız eder. Hakikati bulma alegorisi, bizim tamamen hayata bakış açımız ile kendiliklerimizi bulabilmemiz arasındaki çizgi gibidir. İşte bu noktada anlaşılacağı üzere hakikat “şey” kavramına indirgenebilecek gibi değildir. Yani, hakikatlerimizi bulmamızı destekleyen amaçlarımız, günümüzün sistem çarkları sayesinde bir oyalanma yolculuğunun ufak nefesleri haline dönüşmüştür. Geriye dönüp baktığında amaçları sonucu bulduğu hakikatleriyle özgür olması gereken insan, aslında bu yolculuğu tamamen unutmuş bir hizmetçi haline bürünmüştür. Sistemin getirisi olan amaç kümeleri gün geçtikçe sistemin çarklarına zımbalarken, insan geriye dönüp baktığında biricik ve yerine hiçbir şeyi değişemeyeceği zamanın akıp gitmiş olduğunu fark eder. İşte bu fark etme hali, “Bu zamana kadar ben ne yaptım?” sorusunun cevabını bulduğumuz andır:

Hiç.

Son olarak, değindiğim paradoksların var olmalarının yegâne sebeplerinden bir diğeri, aklımızı diğer akıllarla aynı perspektifte ve seviyede tutmaya çalışılmasıdır. Hiçbirimiz aynı tabloya aynı yorumlar katamadığımız gibi bir tablo veya farklı bir eser, hiçbirimize aynı duyguları eşit yoğunluklarda veremez. Sözüm ona, ‘’başarılı’’ insan tanımlaması için gereken azami şartlar bu noktada çürür ve düşer, sahnede sadece insanın kendine belirlediği sınırı veya sınırları kalır.

Özetle, kendi belirlemiş olduğum “Amaçlarımı gerçekleştirdim!” diyebiliyor ve kendimle kaldığımda akan zamanın eşiğinde huzurlu olabiliyorsam, hakikate hiç olmadığım kadar yakınlaşmışımdır demektir.

Selin Yıldız