Yoksulluğumun sesiydi. Solunda gelen ses, benimdi.
Bazen çırpınışımdı belki, bazen egoydu biraz.
Hep yoktun ama, hiç olamamıştın ya da.
Eksik bir şeyler...
Geldiğini hissediyordum. Bu konuda hiç yanılmamıştım. Sen de geliyordun hep, hiç aksatmadan. Sayende yanılmıyordum belki.Yanındayken ilgilenmediğin gibi acıta acıta yokluğumda...
bazen
aşık olmadığım zamanlarda adamlığımdan bile şüpheleniyorum.
içimden konuşuyorum kendimle,
"aşk yoksa adamlık neye yarar ki?"
adam olabilmenin tadını en çok aşk'la çıkarabildiğimi...
