Mutluluk insanlarda aranmamalı. Doğada aranmalı. Bak bana! İnsanlarda aradım, aradım, aradım; bulamadım yıllarca. Doğada aramaya koyulunca en son bakılacak bir burası kalmıştı. Burada da bulamazsam başka gidilecek yer kalmıyor.

“Geçmişin cazibesi ve içinde bulunduğu zamanın gerçekliği arasında gelgitler yaşayan Feridun, hücresinde geçirdiği iki yılın sonlarına doğru bozulduğunu düşündüğü psikolojisini düzeltmeye çalışırken çareyi çevresiyle alay etmekte bulur. Bu şekilde rahatlamaya ve kötü duygularından arınmaya çalışması başlarda işe yaramıştır ancak ilerleyen zamanlarda, bulduğu yönteme olan bağımlılığının da sürekli artması kendi kendine yetememesine neden olur. Durumunu anlamaya başladığında, geleceğe dair tüm fikir ve hayallerine zıt düşmesine rağmen dönüşü olmayan çözümlere başvuracaktır.