…
Bir avuç gözyaşımız kaldı yağmurlarda eriyip giden insanlıklarımızdan ve onca uçuruma sahiptik sırf atlamayı düşünmek için. Onca şeye sahiptik sırf sahip olmak için. Ne gerek vardı ki zaten takılı kalan hayallere ve ne kadar tozlandı kim bilir umutlarımı sakladığım çekmecelerim. Çek git, ne halin varsa sonun olacaktı ellerinden kayıp giden. Gitmek istiyorum ellerimle alıp koyduğum yüreğinden. Kaç adım geriye gidersem gidim bir türlü geleceğimi değiştiremiyordum. Ne kadar geride kalmıştık şimdilerimizden kurtulmak için? Saatin bilmediğimiz zamanları vardı kendinden kaçmayı başaran. Düşüncelerinizden kayıp düşercesine kayıp düşmek kendinizden. Kendini unutan insanların elinde sadece kalp atışları kalırdı, çünkü kalp atışlarınızın bittiği anda sadece kendiniz kalırsınız. Ne insanlar böyle yok olacaktı. Yaşamak, bize kendini muhtaç bırakan aciz bir varsayımdı artık. Oysa saçların gülümseyişine her dokunduğunda dünya değişmeye hazırdı. O vakit gözyaşların dökülmeseydi varoluşlarımızda bu kadar boşluklarımız olmayacaktı ve ellerin saçlarına dokunsaydı masallara yeniden inanacaktık. Senden uzaklaşan adımlarıma daha alışamamışken hayat koşmaya zorluyordu beni, takılıp düşmek elimde değildi yani. Konuş benimle dedi, tam da düşerken… her yerim bedenimden çıkan toz topraktı artık. Tekrar kalkmak kendimi kandırabilmeme bağlıydı. Senli hangi tarihe saplandıysam her tarafım toz toprak içinde, ama kalktım yeniden yürümek için yeniden geriye. Kalktım, yeniden toz toprak olmak için sensizliğe.
…
Serkan Aydemir
