Kim Düşledi Bunca Acıyı?

“Düşler gerçektir” diye fısıldadı yoldan çıkanın biri. Hangi düşler dedim, gerçek olanları nerede? Kim düşledi bunca acıyı ve azabı? Sormak istedim. Konuştum, konuştum, konuştum. Bakındım gözlerindeki boşluğa. Kâinatın mükemmelliğini anlatan kelebekli, arılı, çiçekli videolar geldi aklına… Lanetimi savurdum hemen. Vakit kaybetmemelisin böyle zamanlarda!

Anne karnında bekleyen sakatlar da bu kâinatın efendisinin üflediği şeylerdendi değil mi? Bir türlü insan siluetine bürünemeden doğmuş varlıklar da bu düşün (gerçeğin) parçası mıydı gerçekten? Ya da bebek bedeniyle tecavüze uğramış tanrı parçacıklarını kim düşlemişti dersin?

Bir adım öne çıksın:
Tenha yollarda çığlık çığlığa yardım dilenen kadının sesini duymayanı bilenler!
Bir adım öne çıksın:
Dışkıyla hazzın aynı deliklerden çıktığını zevkle izleyeni bilenler!
Bir adım öne çıksın:
Elinde sopasıyla ve ateşiyle hizaya çekmek isteyeni bilenler!

Hayır, lanet olsun! Hayır, düşler gerçek değildir. Belki de gerçektir, ne dersin? Emin olamadım şimdi, soru ani oldu. Ama gerçekse çok korktuğumu belirtmek istiyorum, umarım gerçek değildir. Yalvarıyorum sana… Bu yaşananların bir sahibi var mı sence? İster misin, tam da üzerinde sallanan, kaşınan ve tepinen bir sahip? Hangisi daha iyi, çöz şimdi! Eksik ve sakat yaşamlarımızda acıyla kıvranırken bir efendimizin olması mı; yoksa tamamen kimsesiz olmamız mı?

Bana kalırsa buna karar vermekle başlamalı hayat.

Düşler gerçektir dedi yine, keşiş.
Yüzüne tükürdüm.
Aynadaki ben irkildi.
Beklemiyordu bunu.
Avlandı.

Varlık E.