Kapanmayan bir kaç yaram var.
Tekrar tekrar kanayan,
Ve inançla, aylarca,
Evet tam 10 ay önce girdiğim ve
son kez dediğim bu savaştan,
Tekrar yalnız ve mağlup çıkıyorum.
Bunca yıl biriktirdiğim tüm sancılar,
yeniden ortaya çıkıyor.
Sessiz gidiyorum bu sefer,
daha alışmış..
Sonunu bile bile girdiğim bu savaştan,
kasten kanayarak ve sessiz ayrılıyorum.
Tam karşındaydım, vurman için,
Biliyordum, sonunu biliyordum.
Defalarca gösterdin silahını,
İnan, hiç birinde, gözümü kırpmadım.
Böyle biteceğini biliyordum,
hissedebiliyordum.
Güzel korudun mevkiini.
Keşke, ama keşke,
Sırtımdan vurmasaydın,
en azından bu sefer.
Sana güvenecektim,
dayanacağım duvardın sen.
Ben bu limana demir atacaktım.
Vuruldum, yeniden
Yine sırtımdan..
Şimdi dönülecek bir ev yok,
son kuytumuzu yitirdik..
Kendi ellerinle, isteyerek,
Yine koruyamadın 10 yılı,
bile bile, kasten.
Deşilecek yaram, akacak kanım,
Sana alacağım nefes yok.
Kelimelerimin üzerinden,
başkasına ait nefes geçmiş.
Ve artık,
her şeyi,
son bir kez daha,
kurtarmayacağım!
Mine Saka
02 Nisan 2020
03.17
