ölüyü hep dışarıya gömeriz
ölüm dışarıda olmayı özlemektir
başka birine benzemektir
bize benzeyenlerden uzaklaşma fikridir ölüm
her benzeyen aynı zamanda ölüdür
bu yüzden benzer ölüler aynı yere gömülür
dışarıya doğru ite kaka
can çekişmektir ölüm bazen
toprağın tecrübesiz bağrında
yanar tutuşur bedenler
nefes almayı sürdüremez
kör sayar kendini
düşmanlaşan boşlukta
ölüyü dışarıya atarız
sanki hiç yaşamamış gibi
küfür etmemiş sevişmemiş hatta
kupkuru bir yakarışın çetin imtihanında
bu yüzden ölüleri defederiz
evin ta en dışına
hiç kimseye ölüm bulaşmasın
hiç kimse ölüme bulaşmasın diye
bir hastalık gibi yayılmasından korkarız
halbuki bir ölünün mahareti yoktur
mezar taşlarıyla muhabbettin ötesinde
işte tam da bu yüzden ölüleri dışarıya gömeriz
yalnızlıkla zamanı iyi çarpabilelim diye
ölüyü bu yüzden dışlarız
içimizin kokuşmuş damarlarında
ıslak bir kefen gibi leş olur kalbimiz
sessiz uzun bir çığlığın
sevgisiz yumuşak tabutunda
Can Murat Demir
