Sakin bir sabahtı. Sekiz yaşındaki kardeşim Sude’yi okuluna bıraktım ve sabah rutinlerimi tamamlamak üzere eve döndüm. İşe geç kalma pahasına da olsa günlük 90 şınav, 90 mekik ve 90 bacak hareketi üçlememi tamamlamadan evden çıkmam söz konusu olamazdı. Giymekten transparanlaşmış taytımı giydim, canhıraş çabamın gürültüsünü bastırabilmek için zemin titretici elektronik müziğimi açtım. Şınav pozisyonumu aldığım anda Sude’nin odamdaki komodinin alt çekmecesinde unuttuğu barbie bebeği Pembe ile göz göze geldim. Adı gibi pembe bir balo elbisesi giydirdiği bebeğin kollarını ve bacaklarını bir misinayla sıkıca bağlamıştı. Bu görüntü anlam veremediğim kadar yüksek derece rahatsız etmişti beni. O an, bütün apartman bir araya gelip yalvarsa dahi bırakmayacağım sporumu yarıda kestim ve Pembe’nin iplerini çözdüm. Bir süre o her daim sırıtan mükemmel suratını seyrettim. O sapsarı saçlar, cart mavi gözler, kalkık,fındık kadar burun ve kopacak incelikteki bel çok tanıdık geldi birden. Koşarak banyoya gidip aynada kenarı yırltılmasına rağmen göz doktorum yenisini sipariş edene kadar taktığım mavi lenslerimi ve artık annem ve kardeşiminkine benzemeyen ameliyatlı burnumu seyrettim. Aynanın kenarına yapıştırdığım kağıtta ise haftalık vücut ölçülerimin çizelgesi öylece seyrediyordu beni. Küçük kardeşimin ne zaman seyahate çıksam söylediği klasikleşmiş: “Sen yokken ablam Pembe” lafı yankılandı kulaklarımda. Haklıydı çocuk, biri plastik biri de etten olmak üzere iki hayatında iki Pembe vardı. İkisi de yapmacık yapmacık gülüyordu hayata, ikisinin de elleri kolları misinayla bağlıydı. Midem bulanıyordu. ”Mükemmel” görünmek adına bomboş bıraktığım midemin isyan bayrağını çekmesi sonucu vücut ölçüleri çizelgemi kendi safra sıvımla erittim. Pembeyi aldım, çatı katındaki terasa çıktım.
Ona bakmaya tahammül edemiyordum , artık gitme zamanı gelmişti. Hem ben Sude’ye yeni oyuncak alırdım. Var gücümle onu karşı apartmanın süs havuzuna fırlattım. Ya o boğulacaktı, ya ben.
Deniz Baran
