Fido (2006) her ne kadar korku kategorisinde yer alsa da bence fantastik-komedi tarzına daha yakın. Zaman olarak 1950’lilere tekabül ediyor. Mekanlar, dekorasyon ve arabalar tipik Amerikan rüyasını andırıyor.
“Duygular önemli değildir, önemli olan yaşamaktır evlat”
Zombilerle insanlığın savaşı… Amerikan rüyasının son kurbanları sahnede… Kozmik bir takım zırvalarla mezarlarından kalkan ölüler… Dram mı yoksa korku mu anlamak mümkün değil! Şurası kesinki zombiler hiç bu kadar madara olmamıştı. Aptala dönmüş, kiliseye giden, evcilleşmiş zombilerle tanışın. Onlar artık insanlığın hizmetinde. Tabi tasmaları çıkıncaya kadar! Fido, bir zombi hikayesi, ama bildiğiniz türden değil. Ayrıca Romero’nun serisinden kesinlikle daha eğlenceli. Fido, işe yeni başlamış bir zombidir, ev ahalisiyle ilk etapta anlaşamasa da evin ufaklığı Timmy ile sağlam kankadır. Ta ki komşuyu yiyinceye kadar… Fido, yaşlı kadını yer ve Timmy onu ortadan kaldırır fakat bu kez de yaşlı kadın( Henderson) peydahlanır. Çok iyi bir ikili olan Fido ve Timmy, gün geçtikçe birbirlerirne bağlanırlar.
Hikaye daha da garipleşerek bir aşk hikayesine döner. Romeo bu kez bir zombidir yani Fido. Evin hanımına yani Helen’ e aşık olur ve Helen de ona karşı boş değildir. Hatta birlikte dans ederler ve yakınlaşırlar. Ama bu olumlu hava fazla sürmez ve Fido yaptıklarından dolayı tutuklanır ve çalışma kampına gönderilir.
En etkili ve duygusal sahne ise bence finaldeki Fido’nun bebek arabasındaki çocuğu sevme sahnesiydi.
Can Murat Demir
