Sessiz ruhlar… Onlar kendi içlerinde besledikleri karanlıkta yaşarlar. Çok derindedirler, şiirin ve kadının en hassas organlarına dokunmayı severler. Bu yüzden bir sokakta ya da caddede gezinirken onları hemen fark edersiniz. Çünkü onlar aslında yokturlar. Nadiren gülerler, nadiren doğarlar ve hayatları kimilerine göre çok acınasıdır. Yürüyüşlerinden, mimiklerine, tavırlarından bedenlerine kadar her şeyleri farklıdır.
Sessiz ruhlar… Doğanın en büyük hatası olan insanlığın içinde kıvranan bir ateş böceği gibidirler. Kendi iç dünyalarında yaşattıkları şeytanlarıyla sürünün tek düşmanıdırlar. Hiçliğin ve farkındalığın temsilcileri… Ölümden korkmayan ve ruhlarıyla yalnız kalmaktan hoşlananlar… Onlar şiirle beslenip, felsefeyle doyan, müzikle yaratıp, sanatla doğanlardır.
DAR KAPIDAN GİRİN. ÇÜNKÜ MAHVA GÖTÜREN KAPI GENİŞ, YOL DA KOLAYDIR. ONDAN GİRENLER PEK ÇOKTUR. OYSA, YAŞAMA GÖTÜREN KAPI DAR, YOL DA ÇİLELİDİR. ONU BULANLAR AZDIR. (LUKA 13:24)
Sessiz ruhlar… Bu dünyanın aslında bir illüzyon olduğunu bilirler, bireyselliğin bir kurtuluş olduğunu haykırmaktan hiç bıkmazlar. Tanrısızlığı hissetmek onların tek meziyeti gibi görünse de aslında onlar bu dünyanın içinde oradan oraya salınan birer deccal gibidirler. (Deccal; insan gibi görünen şeytana denir, tıpkı İsa’nın canını almaya gelen Lucifer gibi) Sessiz ruhlar, fedakarlığın içine kötülüğün biricik tohumlarını atanlardır. Onlar ki karşılıksız bir ölüm gibidirler. (İnsanlığın mezar kazıcısı gibi)
Sessiz ruhlar… Araf’tan gelen çığlıkların temsilcileri… Doğanın ve kadim değerlerin yarattığı bedenlere sahiptirler. Yalanın ve ucuz çıkarların peşinde sürüklenen insanlığın biricik mezar kazıcıları… Onlar ki hiç ölmediler, karanlığın ve bilinemezliğin içinde saklanarak yüzyılların acısını yüklendiler. Kara riyakarlığın sığ denizlerinde sürünün yok oluşunu bekleyen birer çoban edasında saklandılar. Sessiz ruhlar… Yaratıcı hastalığın mimarları… Onlar ki beni yarattılar ve sonsuza dek içimde yaşayacaklar.
Can Murat Demir
sessiz ve kayıp ruhlar:)