zor bir hayatım olacak.
bunu uzun süreden beri görebiliyorum.
kendimde olmadığımı da biliyorum.
kimsenin yanına yaklaşamıyorum.
çünkü insanlar yanlış sorular soruyorlar
ve
ben her seferinde yalan söylemek zorunda kalıyorum.
bunu sevmiyorum ama hayatta kalmak için bunu yapmak zorundaydım
her bunu yaptığımda kendimden daha da kopuyordum.
ben yoktum artık.
ben gerçek anlamda yoktum artık.
bunu öylesine söylemiyorum..
kendinde olmamanın ne demek olduğunu tam olarak öğrendim
artık hayatı sevmiyorum
insanları
duygularımı
hislerimi…
her şeyi kaybetmek böyle bir şey olmalı gerçekten
erken yaşlanmak böyle bir şey olmalı
anormal olmak böyle bir şeydi.
ve gerçek anlamda hissetmemek böyle bir şeydi
hayatım ellerimden kayıp gidiyordu
ve ben sadece izliyordum
bir de..
özlüyordum birkaç anıyı
zaten orada kaybolmuştum..
insanların gündelik hayatlarında yaptıkları şeyler bana ilgi çekici gelmiyor.
ve ben ciddi anlamda
hislerimi kaybettim.
insanların bakışlarından kaçıyorum
hayatlardan,anlamlardan kaçıyorum
hayatım çoktan bitti sanki..
hala yalan söylüyor ve kendimi saklıyordum
ne anlama geliyordu bütün bunlar.
bu kaçıp gitmek istemek neden?
yalnızdım çünkü..
kendimi tanıdığımdan beri ben,
hayatı kendi kafamda yaşadım.
kendi içimde.
kendi dünyamda
ve hiç kimse yeltenmedi beni bulmak için.
kendini insanlardan saklamak kadar acı bir şey yoktu bu dünyada.
bu kadar yorucu..
bu kadar sıkıcı
bitiriyorum kendimi kendi içimde her gece
kendimden kopuyordum
ağlıyordum ve yeni bir gün başlıyordu benim için
ama bütün heyecanımı yitirdim.
bütün özgürlüğümü.
hayatımı..
her geçen gün biraz daha yaşlanıyordum
her geçen gece biraz daha yorgun..
bunlardan bıktım ama yine de anlatamıyordum
gerçek “ben”i.
binlerce kişilikle doluyordum her gece
ve az kaldı..
artık bu kadar yeter diyorum.
saklanıyorum,
saklanıyorum,
ve
sadece saklanıyorum
anlamlar çok önce silindi.
bitmek üzere
bitmek üzere…
Ferid Taş
