Kalp bakireliğinin yanında seri bir cinsellikle bir kez daha kırılmıştı kalbi. Her ilişkisini piyanonun tuşlarına benzetiyordu. Her ilişkisini aşk sandığında daha sert
notayla karşılaşıyordu. Kulağını tırmalıyordu. Tekrarlamadı kadın, bilerek yapmıyordu. Doğru nota sanmıştı her ilişkisini. O, insan ruhunu okşayan sesi arıyordu. Aramaktan vazgeçmeyecekti ama bir önceki gibi olmasını istemiyordu. Ancak gittikçe kırılıyordu kalbi. Bir notada bir kere daha fazla. Ruhsuzlaşmaktan korktu. Bir daha nota duymak istemeyebilirdi. En çokta bundan korkuyordu. Her başladığını aşk sanması ve sonunda hep koca bir yok oluş yaşadığı ilişkiler bir gün tüketebilirdi onu. Dışındaki dünya cinsellikle dönmeye başlamıştı. Her yeni gelenin dokunuşu gideni hatırlatıyordu, tam alışıyordu ki oda gidiyordu… Durdu.. Artık iyice hazır olmadan yeni bir tuşa basmayacaktı. Zorlanacaktı ama yapmayacaktı. Seviştiği her adamda kalbi kırıldı. Bakireliğini isteyerek kaybetmemişti, kalbi de aynıydı artık. Kırılmaktan yorgun düşmüştü.
Artık dinledikçe huzur bulabileceği melodilere imza atmak istiyordu.
Doğru notayı bulmak…
Bulacak mıydı? Bulduğunda nasıl tanıyacaktı orası da meçhul. Elbet birisi doğru notaydı. Ve o doğru notayı bulduğunda koca bir Beethoven çıkacaktı ortaya. Bulmalıydı, çünkü ancak o zaman melodinin keyfini çıkaracaktı.
Mine Saka
04.Şubat.2013
23.40
