Yazılmamıştır mola vermemiz en yakın duraklarda,
gerçekleşen düşlerle yetinmeksizin, sarılır ruh yenilerine,
sonsuzluktadır ancak durgun göllere varmak.
Bu dünyada ise düşmeyi sürdürmektir en büyük beceri.
Bir kez başarmış olma duygusunun baskınına uğrayıp,
kanatlanmaktır sezgilerin evreninde, hep daha derinlere.
Sana gelince, ey görkemli sihirbaz, senin iktidarına
bırakılmıştı bütün bir yaşamı tek bir imgenin
zorlayıcılığında yoğunlaştırmak, sen dile getirdiğinde,
bir kader gibi kapanırdı dize ve en hafifinde bile
bir ölüm vardı, korkmazdın eşiğini aşmaktan, ne var ki
elinden tutup götürürdü önünden giden Tanrı.
Sen, ey değişken ruh, hepsinin en değişkeni! Hepsi de
nasıl yerleşmişler bir şiirin sıcaklığına, keyiflerine
bakarak ve dolayısıyla karşılaştırılamayacak kadar zayıf.
Yalnızca sen ilerlemektesin ay gibi. Ve aşağıda senin ancak
vedalarda duyumsadığın, kutsal bir korkunun pençesindeki
manzara, senin gece yanın, aydınlanıp kararmakta.
Senden daha yüce adayanı olmadı, ne de bütüne daha
dokunulmamış, daha eksiksiz geri veren. Ve yine sen,
kutsal bir tutumla, hesabı yapılmamış yıllar boyunca
oynadın sonsuz mutlulukla, sanki o mutluluk içte
değilmiş, sanki kimsenin olmaksızın, tanrının çocuklarınca
terk edilmiş, toprağın yumuşak çimlerinde yatıyormuşçasına.
En büyüklerin tutkuyla istediklerini, taş taş üstüne koyarak yaptın,
istekte bulunmaksızın: Yükseldi. Ama yıkılışı bile yanıltamadı seni.
Nasıl? Varsa böyle bir ölümsüz,
Hala kuşkuyla mı bakıyoruz ölümlüye?
Geleceğin mekanındaki
duyguları, geçici olandan
öğrenecek yerde?*
Rainer Maria Rilke
