Boşluklar doldu rüyalarıma birer birer kaybettiğim her hayalimden sonra. Beni korkutan boşluklar. Kendimi kaybettiğim labirentler…
Dolandıkça ve koştukça içinde düşüp kırdım dizlerimi korkumun boşluklarında. Rüyalarımı yitirdiğimi gördüm, Araf’taydım. Acı ve sevgi arasında denge kurmaya çalışan bir ip cambazının tedirginliğini taşıyordu yüzüm. Dengede durmaya çalıştıkça daha bir düştüğümü hissetim. Bıraktım kendimi. Hayallerimi terk ettim, yüzüme kederimi astım, tedirginlik doldu kalbime. “Yok”, olmak mıydı? Yoksa “Var”, olmak mıydı? İçimdeki boşluklar. İnce çizgiler sınırındaydım sonra kendimi bir an uçurumun kenarında buldum, ayaklarım belli ki bir intihara kalkışıyordu, ellerim titriyordu, gözlerime uzaklığın yorgunluğu çökmüştü. Tek ayaküstünde beklide hayatta kalmak için yürüyordum dengede. Düşecek korkusuyla hızlandı birden adımlarım. Yere bakamazdım çünkü beni bekleyen boşluklar vardı ama biliyordum ya gidecektim ya da kalıp bu korkuyu hep hissedecekti ayaklarım.
Hayatta gitmeyi tercih ettim. Kendimden, korkularımdan, boşluklarımdan kaçmak için gitmeliydim. Kendimi toparladım bir an, kollarımı tıpkı bir kuşun kanatları gibi sonuna kadar özgürce açtım, tedirgin yüzüme bir tebessüm geldi, ayaklarımı özgür bıraktım tıpkı ölümle son dansını edercesine. Derin bir nefes aldım, bu hayatın son nefesini çektim içime, gülüşleri, acıları, intikamları ve varlığımı çıkarıp attım cebimden hiç biriyle gitmemeliydim. Bu hayata ait olan ne varsa bırakıp gitmeliydim çünkü. Sonra işte sonra intihar ettim. Ayaklarım boşluklardan intihar ederken bir huzur doldu kalbime. Çılgınca bir ölümdü. Beni delirten hayata en güzel cevabımdı. Gittim. Bu hayatın boşluklarında kaybolmamak için gittim. Hiç kimseye hesap vermeden çekip gittim boşluklardan…
Sonya Bayık
