…
sen kalkıp gittiğin zaman
paydos zilinden sonra çocuk püskürten okul kapısı gibi özlemeler savuruyor üstüme aşk
sen gidiyorsun
ben bomboş kalıyorum
içimde gezen yalnızlığın
ayak seslerinin yankısı tırmalıyor bedenimi
dışarı çıkmak istercesine
sen gidince
daha çok tırmalıyor içimdeki kemirgen
daha bir derine saplıyor tırnaklarını
ve ben en çok gece olunca çıkıyorum sokaklara
gündüzlere maskem yok benim
korkuyorum insanlardan
korkuyorum sen sanılmaktan
içime hapsolmuş bu kemirgeni onların gözü önünde doğurmaktan korkuyorum
içimin astarına tırnaklarını acımasızca saplayan bu kemirgen
sana şiirler çiziyor içimin iç yüzüne
benimle beslenen bu kemirgen büyüdükçe
ufalıyorum
omuzlarım sarkıyor
başım önüme düşüyor
eteğimin kenarında kıyısında ne kadar umut varsa
ben sallandıkça saçılıyor oraya buraya
beni bulmaları için arkamda bir iz bırakırmışçasına
tek tek dökülüp kalıyorlar
sanki bu kemirgenin doğması için
benim ölmem gerekiyormuş gibi
ufalıyor
ve ölüyorum
kimse takip etmiyor umutlarımı
tanımıyorlar
toplamıyorlar
bilmiyorlar
üstüne basıp, geçip gidiyor herkes
sen yabancı oluyorsun
bir tane fazla oluyor herkes
ben yalnız kalıyorum
ben yalnız kalıyorum
İbrahim Baysu
