Canhıraş bir çığlık kopuyor gökyüzünden
Gözyaşları boşalıyor çocuğun gözünden.
Bir düğüm çözülüyor dudaklarımdan
Hayat geçiyor başımın üstünden
Bütün lodoslara yılmış gibi kalbim.
Soğuk ve tatsız umutlarım.
1 artı 1’in hesabından 2 değilmişim ben
Öğrendim artık.
Kan kızıl bir gece bu gözlerimdeki.
Ayyaş ruhumun sarhoşluğuna kapılıyor ayaklarım,
üstüne örtüp soğukluğu, boğuyorum artık bedenimi çıkmazlarla
Boğazını sıkıyorum çığlıklarımın,
Acısını alıyor ellerimin.
Yüzyıllarca kendini kaybeden hayallerin sonuna geliyorum.
Artık gitmek ve artık gitmek bilinmeyenlere doğru
Psikolojisi kayboluyor çocuğun.
Şizofren bir beynin sözleri bunlar.
Delilikler sarıyor bedenimi.
Bir acı gülümseme kopuyor dudaklarımın arasından.
Geçmişe ve geleceğe meydan okuyor ayaklarım.
Bir çıkmaz değil artık bitap olan ruhum,
Kendini bilmez şiirlerim,
Ve imla hatalarıyla dolu düz yazılarım.
Vedalar unutmak değildir diye bağırıyorum artık.
Gitmek kaybetmek değildir,
Gitmek kendini bulmak için yeterince gelmektir.
Ve ben artık uzun cümleleri kurmayacağım hayata karşı .
Kuşlardan ödünç alacağım kırık kanatları.
Uçacağım ve uçacağım ölmek için.
Ve bir kez daha sesleneceğim ölüme doğru uçan kuşlara:
Benden sonra benden sonra şiirlerim ve devrik düz yazılarım kalsın hayata.
Sonya Bayık
