Bilirsin, Şairler şiirleri yazıp, usulca sigara yakarlar.
Yazarlar da kitapları yazıp usulca ona yanarlar.
Hepsinin senin için oluşturulmuş olduğu hissiyatını çok taşıdım.
Seninle olabilme ihtimalini düşünerekten sıcak aylarda montla dolaştım.
Otobüste karşılaşma ihtimalini düşünerek hep cam kenarını sana boş bıraktım, ha Can kenarını da unutmamak gerekir.
Elbetteki çantamın içindeki pamuk helvayı ve şemsiyeyi de unutmadım.
Yağmurlu hava da birşeyler yemeyi çok seversin diye.
Özleyince insan bir başka oluyor.
Sustukça sana yazılan kelimelerle bağırabiliyor.
Sabah erkenden uyanınca sigara yakmıyorum biliyor musun?
Seni erkenden içime çekme ihtimalini düşünerekten…
Sana içimi döküp; beraber toplama ihtimaliyle her gece uykuya dalıyorum.
Bazen uykum gelmese de uykusuzluğum geliyor.
Sana yakılan sigaraları başıma taç ediyorum,
Sana yanan her şiiri kendime borç biliyorum.
Söyler misin?
Ellerimi tutacak, yüzüme bakacak yüzün var mı?
Bırakıp gittiğin için bırakılmış kaldım hep.
Bunları söylemeye yüzüm yok ama ümidim var.
Tiryaki gibi sigaraya sarıldıysam eğer senin yüzünden bilesin.
Senin yüzünden,
Güzel yüzünden,
Hiçbir yüz güzel değil,
Senin yüzünden.
Keşkenin bir kıymeti kısaydı; keşke sana söyleyebilseydim sustuğum cümleleri.
Şair der ya; sustukça bir başka konuşur insan.
Özledikçe bir başka konuşur insan.
Sana yazılan mısraları çerçeveye sıkıştırıp her akşam demlenmeyi tercih ediyorum.
Sana gelmek için boşuna boğazıma yumruk yemiyorum.
Sana haykırarak “özledim !” Dememek için yutkunmayı tercih edercesine yiyorum yumruğumu.
Hep tükenmişim, hemde çok bazen gülüşüne, bazen gözlerine,
Ben tam da hissettiklerime tükenmişim…
Talha Karaca
