Sis ve hayat neden hep aynı şeyleri hatırlatır? Neden bilinmezlik deyince aklıma hep bu ikili gelir?
Çünkü sis ve hayat birbirinden doğan iki çocuk gibidir. Her ikisi de karanlıktan beslenir. Ağaçların her biri insandır, ve orman sanki hiç hareket etmiyormuş gibi durur karşınızda. Oysa ki doğa ne kadar da ölümcüldür! İçinde bulunduğunuz zaman sizinle konuşur, çünkü ağaçlar, nehirler ve toprak canlıdır. Issız bir ormana bakarken uzaklara dalmanızın nedeni de budur. Doğa size rağmen bildiğini yapmakta ısrar eder, bir nehir asla tersine akmaz ve bir ağaç köküne hiçbir zaman isyan etmez. İşte bu yüzden uzaklara dalarsınız çünkü doğa hala biriciktir. Sizi çağırdığını duymazsınız. Eşsiz güzellikle bezenen harika bir dişidir doğa. Erkeksiz de yaşanabileceğini müjdeleyen anaç bir tanrıçadır. Sis, doğanın gözlerine çektiği sürme gibidir. Dipsiz ormanlar, kadim ağaçlar, azgın nehirler, vahşi hayvanlar, hepsi birer giysidir onun için. Doğa, hayatın başlangıcını doğuran bir canavardır.
Sis… Karanlığa çıkan ıslak bir kapıdır. Menteşesiz bir rüzgarın çığlığında yok olan insan hayaletlerini içinde taşır. Siluet onun eseridir. Gölge onun bebeğidir. Sis… Belirsizliğin damarlarında dolaştırır. İçinize sızarken canınızı hiç acıtmaz. Değip geçer sefil organlarınıza, sürtünür durur hayatın yalanlarına. O ki uzakları yakın eden bir büyücüdür. Her nefesi nemli bir dokunuştur. Salına salına gezinen, umarsızca ıslık çalan rüzgarın tek düşmanıdır.
Ağaçlar ve sis… Kutsalın değil gizemin mabedi… Duanın değil, çığlıkların adresi…
Bu fotoğrafı çektiğimde sisin içinde hiç korkmayan ama hareket eden bir şeyler gördüm. Hayaletler… Arada kalan iğrenç ruhlar… Çatal dilli uşaklar… Doğayı kirleten hayvanlar… Şiir yazan şeytan gibi masum görünüyorlardı. Ama ben onlara rağmen yaşadım ve doğanın aşığı olarak ölmeyi isteyen bir adamın bedeninde bu fotoğrafı çektim… Bu foto bana göre doğanın en güzel hallerini tasvir ediyordu.
Karanlığı ve bilinemezliği…
Can Murat Demir
