Artık 2. değişimim başladı. Özgürlüğe doğru… Evet ona gidiyorum. Ama çok kolay olmadı, bu emek istedi; hem de çokça zaman… Sancılı, acılı bir dönem bitmek üzere. Taşlar yerine oturmaya başladı. Yavaş seyretse de önemli olan sorgulamamayı elden bırakmamaktı. (İleriye dönük analiz ve düşünce çarpanı)
Saflık isteği bilgili olmaktı. Bilginin yolunda durmamaktı, yetinmemekti, duraksamadan yenilenmek gibiydi… Kafamdakiler bir bir süzgeçleniyor, geriye kalan ise saf ve bir o kadar da benim olan şey… (düş türevi) Bir ırmakta iki kez yıkanılmaz, değişim sürekli, evren ve o onun kare köklerinde… Üstünlük veren bu duygu çok az insan tarafından anlaşıldı, bu da onu değerli yapıyor. Beklediğim özgürlüktü.
Artık değişim göbek adım oldu. Bu bir tür düşünme arzusu gibi, değişim için düşün, yarat, düşünmek için değiş… İdeal saçmalıklar, parti demagojisi, lider prototipleri…vs Hep araç olmalıydı. Kısacası 2. değişim, araç değil, amaca doğru bir yoldu, ya da yolculuktu diyebiliriz; özgürlüğe adım adım yaklaşmak, aklın basamaklarında beklememek gibiydi…
Evet aklım son rönesans’ını yaşarken, doğal olarak korku, tedirginlik olacaktır, bunlar sadece araçtı ve tehlike olmaktan çıkarılmışlardı. İkinci olarak, ölüm ve sonrası çok önemli. Yaşamak bunları gerektirdi. Yaşamak, boşluğa gebe kalmak ve bir hiç uğruna çabalamaktı aslında. Bir hiç olarak ölmeyecektim oysa…
Özgürlük: Yerinde saymamaktı ve ancak amaç olarak hazmedilmeliydi!..
Can Murat Demir
