Sonra farkına varıyordum bu bedenimin içinde hissettiğim ruh bana ait değildi. Nefes alıyordum, iyiydimzda. ama sonra bedenimin acılara yenik düştüğünü hissediyordum. Tamamlanmamış bir hikâyenin sonuna gelmek istemiyor ve kendi varlığımı reddediyordum. Psikolojimin bozulmasından korkan çevremdeki insanlar muhtemelen deli diye tanımlayacaklardı beni ya da bir şizofren ama hiçbir şey bilmiyorlardı. Kendileri her şeyi çokbilmiş gibi davranmalarına bir mana bulamıyordum ve gittikçe de uzaklaşıyordum onlardan. Yaşadığım ülkeden artık bir an önce gitmek, kendi ruhumu hissedemediğim bedenimin acılarını hafifletmek istiyordum. Artık hiç bir şeyin parçası olmamak hiçbir şeye inanmamak hiçbir şeye karışmamak…
Çok düşündükçe bunların hepsini yapamayacağımı biliyordum ama yine de bata çıka çabalıyordum ve iyi kötü bir sonuç bekliyordum. Aslında korkmuyordum hiçbir şeyden. Bir uçurumdan atlayacak kadar içim rahattı. Sadece arkamda bıraktığım insanlara takılıp kalmak yoruyordu beni. Hiç vermemem gereken sözler verdim kıyısından dönerken ölümün. Hiç vermemeliydim oysa bu sözleri. Çünkü bedenim artık hiçbir sözü kaldıracak kadar güçlü değildi. Dayanıyordu ama hep yıpranıyordum. Kendimi hasta hissediyor ve iyileşmek için psikolog’un yanında buluyordum ama iyileşmiyordum. Aslında daha çok kötüye gidiyordu her şey. Çekip gitme cesaretini kendimde buluyor ve bir uçuruma doğru yürüyordum sonra yine dönüp arkamda bırakacağım insanlara bakıyordum ve olmayacağını, yapamayacağımı hissediyordum.
Keşke arkamda bırakacak ve bu kadar bağlanacak insanlar olmasaydı diye düşünmeye başlıyordum. Yavaş yavaş kendimi onlardan soyutlayıp istediğim sona gitmek için çalışıyor, hayatı hiç ciddiye almıyordum. Artık şunu da iyi öğrenmiştim ne yaparsam yapayım ben bağlıydım birilerine ve onlar benim gitmemin önünde birer engeldiler o yüzden artık ölmeyi düşünmüyor bedenimin içinde kaldığı dayanılmaz acıya kendimi hapsediyor ve bir gün artık her şeyi terk etmeyi bekliyordum bu terk edişim bir pasaportla olacaktı. Acılarımı hissettiğim bir ülkeden artık bir daha hiç dönmemek için gidecektim ve özgür olacaktım kendimi hiç kimseye bağlı hissetmeyecek, ait olduğum her şeyi reddedecektim. Bana verilen kimliği de yakacak artık hiç kimseye ve hiçbir şeye ait olmayacaktım. Şimdi sadece bunun için çalışıyorum. Evet, sadece bunun için bir gün o pasaportu alıp defolup gitmek. Acı çektiğim ülkeden gidecek ve bedenimin çektiği acıları dindirmek isteyecektim…
Sona doğru kendi yalnızlığımla adımlarımı çizecektim. Hiç kimseye verecek bir hesabım yoktu, artık özgür olacaktım…
Ve terk edecektim artık, beni ağlatan, beni acılara yenik düşüren her ne varsa…
Sonya Bayık
