Kafalar ver, bize ateş olsun, kor olsun.
Göksel yıldırımlarla yanmış kafalar,
Uyanık kafalar, adamakıllı gerçek kafalar,
Yansıyarak senin varlığından gelsin.

İç’in göklerinde doğurt bizleri,
Sağnaklı uçurumlarla delik deşik
Ve bir esrime dolaşsın içimizi,
Bir cırnakla akkor halindeki.

Açız işte, açız, doyur bizi
Yıldızlar arası sarsıntılarla.
N’olur göksel lavlar aksın
Kan yerine damarlarımızda.

Ayır bizi, böl, parçala bizi,
Ateşten ellerin keskin yanıyla.
Ölünen o yeri ölümün de uzağında
Aç işte üstümüze o alev kubbeleri.

Silkele, beynimiz sarsılsın,
O senin görgün ve yordamın içre,
Yeni bir tufanın pençeleriyle,
Bozulsun zekâmız, alt üst olsun…

Antonin Artaud