Bazen hiçbir şey hissetmezsin. Sabrın kalmaz, öfkenden deliye dönersin. Çünkü hayat uzaktır o an, çünkü kendine tahammül edemezsin. Boş, bomboş hissedersin. Hiç kimse yoktur yanında, yalnızlığını dahi görmek istemezsin. Çünkü yoksundur. Gölgelerle yaşadığını farkedersin. Kalbin ağırlaşır, nefesin sıklaşır… Evet, bir bir uzaklaşır anılar, sesler, görüntüler… Hissedemezsin. Ardından zihnin şu cümleyi heceler:
“Ben bunca zaman neydim ve bu yokluk neyin nesi?”
Saçmalığın farkına vardığında hayat gridir. Yaşadığın mahalle, sokak isimleri ve yüzler yabancıdır. Bir çözüm ararsın kendince. Bulamazsın, bulamayınca delirir, suçu aptallığına bağlarsın. Aslında tek suçlu kaderindir.
Seni seven kaderin…
Can Murat Demir
